Ze Noiz

Wie?
Ze Noiz is een gitaargroep die eind jaren tachtig en begin negentig tot de meestbelovende van deze contreien werd gerekend.
De carrière van Ze Noiz begon met Humo's Rock Rally, en nog wel door de editie van 1988 met verve te winnen (met als mede-podiumbeklimmers The Romans en the B-Tunes (met de broertjes Mosuse, later The Radios . Meest geroemd werden de vocale kwaliteiten van zanger "Rico" (Bart van den Bossche) en de riffs van gitarist "Zaman" (Frank Haelman).

Noot: het gaat hier allerminst om de Bart van den Bossche die het met "Heuveltjes van Erica" en andere ongein tot VTM-vedette schopte. Laat daar geen misverstand rond ontstaan.

Het was al snel duidelijk dat de jury iets zag in dit groepje:
In een vorige RR-editie had de jury al iets in dit groepje gezien, en de jury heeft zich niet vergist. Ze Noiz is nu uitgegroeid tot een zeer volwassen en hoogst originele groep met een troublerende zanger in de hoofdrol, voortreffelijk gecoacht door een zeer coole gitarist. Ze tappen uit de juiste vaten (Talking Heads/doors/rigeway/Cole/Dream Syndicate) en hun eigen songs (vooral “She’s Allright”) staan erg sterk op eigen benen. Bimbam alvast de klokken.

Ook De Morgen ontdekte Ze Noiz al op de preselectie:
Toch waren zij (Bilson Boys) niet het hoogtepunt van de avond, want hierna kwamen Ze Noiz, die met één gitaar, één bas, één drummer en één zanger (een welgekomen contrast met de rest van de groepen die fortuinen aan materiaal het podium opsleepten) voor de mooiste popklanken zorgde. De nummers waren zonder meer prachtig en de songteksten dienaam waardig. (‘My baby, she’s alright.She’s sleeping with another guy.’)

En ook later bleef Ze Noiz dé favoriet van De Morgen:
Het bijna konstante niveau maakte de favorieten moeilijk aan te wijzen, maar als dan toch één groep met de bloemen naar huis moet, dan kiezen wij voor Ze Noiz: als openers wisten zij het publiek behoorlijk in hun zak te steken, onder meer met een cover van John Cale’s ‘Chicken Shit’ doorspekt met enkele flarden van ‘L.A. Woman’ van The Doors. Dat men ons ter redaktie vaak tot stilte moet manen als wij een a-capella versie van hun ‘She’s Alright’ door de lokalen laten galmen, is daarbij een niet te onderschatten detail.

Ze Noiz doet mee aan de Rock Rally
Ze Noiz deed in 1984 al een keer mee aan de Rock Rally, maar pas deze keer won ze. Voor de Rally lag de groep anderhalf jaar stil. Na de uitschakeling in de halve finale van ’84 doken er allerlei praktische problemen op en kampte de groep met een gebrek aan ambitie.

Een jaar na de overwinning tekende Ze Noiz een contract met de platenfirma Play it Again Sam.

De groep bleef zoeken om zijn eigen unieke sound verder uit te werken en dit resulteerde in 1990 in een eerste elpee ("Thy Will Be Done") die de ware aard van Ze Noiz reveleerde: vlotte popsongs werden afgewisseld met ruig-agressieve nummers of trage, snijden zieleroerselen. Singles van deze CD werden "She's Alright", het snelle "G.G.Y.Y." en het bluesy "Hanging Down".

Zoals Jan Delvaux het in Knack schreef : "Na het schrappen van overbodigheden en een zucht om de rammelende produktie, blijft een vitaminekuur van een klein half uur over. De REM-smet die nog op het blazoen kleeft sinds het hier herwerkte She's alright, verdwijnt onder een bijtend detergent in slijpschijven als "G.G.Y.Y" en "Didn't wanna shoot" (gas geven zonder omkijken) en de wurgballade "Prisonland". Zanger en tekstknecht Bart Van den Bossche strooit echter vooral verbazing rond tijdens zijn ontmoeting met Nick Cave en Iggy Pop in "I hate Andy".

In 1992 was de groep verhuisd van het Belgische G-Rox-P (een experiment van Pias) naar het Nederlandse Indisc, en nam er de CD "His Master's Noize" op. Een plaat waar mxp in Humo over schreef "de hoes is lelijk, de titel ruikt een beetje en de plaat is goed", maar ook "Ze Noiz klinkt het best in het donker. Op een avond bij naderend onweer, een flikkerende TV en een zicht op een lege, natte straat. ... Dit heeft te maken met de manier waarop VDB schrijft en zingt: gesmoord, gejaagd, gecondenseerd. ... Neem "Back, een trage, grauwe, typische Ze Noiz-song: tot de rand met dood, misdaad, geloof en kreupele emoties gevuld. Sfeervol. Aangrijpend.".

Ongeveer een jaar na "His Master's Noize" spatte Ze Noiz uiteen.