Humo

Net als Deus, een groep die het tot de finale had gebracht op passioneel aandringen van één jurylid, een Zoekende Mens die sinds hij niet meer in God gelooft naar geestelijk houvast speurt en dat sóms bij de obscure kant van R.E.M. vindt en bij wereldberoemde onbekende groepjes als Miracle Legoin. Deus dong naar de gunsten van de finalejury met een wat aparte, voornamelijk akoestische opstelling: zuinig aangeslagen gitaren, voorzichtig beroerde trommels en een met enige restjes levensadem ingeblazen mondharmonica werden verondersteld een geladen countyblues-sfeer te creëren, maar een nijpend gebrek aan coherentie en de afwezigheid van een echt sterke songs, maakten dat er evenveel magie in de lucht hing als in het oefenkabinet van een vrijetijdsgoochelar. Deus maakte een wat troosteloze indruk, ondanks hun moed en lef en ondanks de sterke présence van zanger Tom Barman, wiens American Musci Club-achtige pathos oploste in een warrig en slordig totaalgeluid.