Humo
Net als Deus, een groep die het tot de finale had gebracht
op passioneel aandringen van één jurylid, een Zoekende Mens die
sinds hij niet meer in God gelooft naar geestelijk houvast speurt en dat sóms
bij de obscure kant van R.E.M. vindt en bij wereldberoemde onbekende groepjes
als Miracle Legoin. Deus dong naar de gunsten van de finalejury met een wat
aparte, voornamelijk akoestische opstelling: zuinig aangeslagen gitaren, voorzichtig
beroerde trommels en een met enige restjes levensadem ingeblazen mondharmonica
werden verondersteld een geladen countyblues-sfeer te creëren, maar een
nijpend gebrek aan coherentie en de afwezigheid van een echt sterke songs, maakten
dat er evenveel magie in de lucht hing als in het oefenkabinet van een vrijetijdsgoochelar.
Deus maakte een wat troosteloze indruk, ondanks hun moed en lef en ondanks de
sterke présence van zanger Tom Barman, wiens American Musci Club-achtige
pathos oploste in een warrig en slordig totaalgeluid.